สาเหตุของการเริ่มการบันทึก

....นอกจากงานเขียนที่ผมทำเป็นประจำในเวลางานแล้ว ผมพูดได้เต็มปากเลยว่าผมเป็นคนที่เขียนน้อยกว่าอ่าน สาเหตุหลักก็คือ ผมชอบที่จะเป็นผู้รับมากกว่าเป็นผู้เสนอแนะ ซึ่งนี่อาจจะเป็นข้อเสียที่ติดตัวผมมาตั้งแต่ครั้งยังเยาว์วัย หลายครั้งที่ผมมักจะเอาไอเดียที่คิดขึ้นมาได้ยัดใส่เก็บไว้ในลิ้นชักสมอง มากกว่าที่จะเอามันออกมาและแพร่ให้คนอื่นๆ ได้รับรู้ เพื่อที่ว่าเขาเหล่านั้นจะได้นำไปใส่ (หากมันมีประโยชน์เพียงพอ) ไปเก็บไว้ในลิ้นชักของเขาเอาบ้าง จวบจนกระทั่งวันนี้... 27 มิ.ย. 48 วันที่ผมตกหลุมพรางของเพื่อนคนหนึ่งให้มาเริ่มนั่งเขียนเรื่องราวต่างๆ ในบล็อกแห่งนี้ คำเชื้อเชิญที่เปรียบเสมือนสาส์นท้าให้มาประลองกันในบล็อกแห่งนี้ของท่อก ทำให้ผมตกหลุมพรางของเพื่อนคนนี้โดยไม่รู้ตัว รู้สึกอีกทีก็มานั่งพิมต๊อกๆ อยู่ในบล็อกแห่งนี้แล้ว

ผมเป็นคนที่เขียนอะไรไม่ค่อยเก่ง หลายคนบอกไม่ใช่ แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นของผมจริงๆ นะ เอ๊า!!! ผมเคยพยายามหัดเขียนไดอารี่หลายครั้งมากสุดก็ได้เป็นเวลาสองเดือน ซึ่งถือว่าเป็นระยะเวลานานพอสมควรสำหรับผม และสาเหตุสั้นๆ ง่ายๆ ของการเขียนในครั้งนั้นคือความรักครับ แต่ครั้งนี้คงไม่ใช่ความรักเป็นแน่แท้เพราะผมคงไม่ไปตกหลุมรักเพื่อนที่คบกันมา 16 ปีเป็นแน่แท้ครับ แต่ผมคิดว่า การที่ผมพบเจอกับสิ่งใหม่ๆ โดยเฉพาะสภาพแวดล้อมรอบตัวผมในปัจจุบันนี้ มันมีหลายสิ่งหลายอย่างที่น่าสนใจและขัดแย้งกับตัวผมในหลายๆ ทาง ดังนั้นการเข้ามาเขียนครั้งนี้มันก็เหมือนกับการสร้างพื้นที่ส่วนตัวให้กับผมเอง ให้ผมได้บันทึกเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหรือเรื่องราวที่ผมต้องการจะระบายมันออกมาในมุมมองของผมเองมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ (หากผมไม่ถูกสภาพแวดล้อมครอบงำไปเสียก่อนนะครับ

เรื่องที่ผมเขียนมาวันนี้อาจจะน่าเบื่อไปนิด คุณอาจจะมองเป็นเหมือนจดหมายแนะนำตัวของผมก็ได้ แต่ผมว่ามันก็ดูเป็นการเริ่มต้นกึ่งทางการที่ดูดีเหมือนกันนะ (คิดไปเองหรือเปล่า)

หากข้อเขียนของผมที่อาจจะหาสาระไม่ค่อยได้ทำให้ใครเพลิดเพลินได้บ้าง (ไอ้ความรู้นั่นผมไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาหาจากข้อเขียนของผมอยู่แล้ว) ไม่ต้องมาขอบคุณผมหรอกครับ ไปขอบคุณท่อกมันเหอะครับ

ขอบคุณครับ
HK
27 June 05